Η νέα νόμιμη αργία τιμά τα θύματα και τους επιζώντες των αυτόχθονων οικιστικών σχολείων. Δημιουργήθηκε μέσω Κοινοβουλευτικής νομοθεσίας αυτή την άνοιξη και εφαρμόστηκε τον Ιούνιο — περίπου την εποχή που εκατοντάδες λείψανα αυτόχθονων παιδιών βρέθηκαν σε τάφους χωρίς σήμανση σε αρκετές τέτοιες τοποθεσίες.

Υπήρχαν 140 ομοσπονδιακά διοικούμενα Ινδικά οικιστικά σχολεία στον Καναδά μεταξύ 1831 και 1998. Η κυβέρνηση διαχώρισε περίπου 150.000 αυτόχθονα παιδιά από τις οικογένειές τους και τους ανάγκασε να παρακολουθήσουν τα χριστιανικά οικοτροφεία σε μια προσπάθεια να τα αφομοιώσουν στην καναδική κοινωνία. Χιλιάδες παιδιά πέθαναν από ασθένειες και άλλες αιτίες και η καναδική κυβέρνηση αναγνώρισε ότι η σωματική και σεξουαλική κακοποίηση ήταν αχαλίνωτη σε αυτά τα σχολεία.

Οι επιζώντες έχουν υποστηρίξει εδώ και καιρό την αναγνώριση και τις αποζημιώσεις και ο Καναδάς δημιούργησε μια Επιτροπή Αλήθειας και συμφιλίωσης στο πλαίσιο αυτών των προσπαθειών. Η Επιτροπή λειτούργησε από το 2008 έως το 2015 και δημοσίευσε μια τελική έκθεση με 94 προσκλήσεις για δράση — μία από τις οποίες ζήτησε μια ομοσπονδιακή νόμιμη Ημέρα Μνήμης.

Οι νέα αργία πέφτει επίσης με την Ημέρα πορτοκαλί μπλούζας, ένα αυτόχθονο λαϊκό κίνημα που ζητά από τους Καναδούς να προβληματιστούν για τη μεταχείριση των ανθρώπων των πρώτων εθνών. Ιδρύθηκε από επιζώντα σχολικών κατοικιών Phyllis Webstad, του οποίου το αγαπημένο πορτοκαλί πουκάμισο αφαιρέθηκε την πρώτη ημέρα του σχολείου.

Το θέμα είναι στις ειδήσεις αυτή την εβδομάδα για έναν άλλο σημαντικό λόγο: ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο εκεί άνοιξε το δρόμο για δισεκατομμύρια δολάρια σε αποζημίωση στα παιδιά των πρώτων εθνών που υπέστησαν διακρίσεις στο κρατικό σύστημα πρόνοιας, αφού ένας δικαστής απέρριψε νομικές προκλήσεις από την καναδική κυβέρνηση.

Ο πρωθυπουργός Justin Trudeau εξέδωσε δήλωση την Πέμπτη προτρέποντας τους Καναδούς να προβληματιστούν σχετικά με τις “οδυνηρές και διαρκείς επιπτώσεις” των οικιστικών σχολείων, καλώντας την αργία “μια ευκαιρία για όλους μας να μάθουμε περισσότερα, και να επιβεβαιώσουμε την ανάγκη συμφιλίωσης και να δεσμευτούμε για το επόμενο έργο.”