Η άφιξη μιας φάλαινας στο Μόντρεαλ είναι εκπληκτική επειδή είναι η πρώτη φορά που ένα ζώο αυτού του είδους έχει πάει τόσο μακριά. Αλλά τι το φέρνει στα νερά του Αγίου Λαυρεντίου, στο ύψος της Μητρόπολης;
Ο βιολόγος Robert Michaud της Ομάδας Έρευνας και Εκπαίδευσης Θαλάσσιων Θηλαστικών (GREMM) πιστεύει ότι έχουμε να κάνουμε με μια περιπλανώμενη φάλαινα.
“Σε όλα τα είδη, υπάρχουν ζωντανά που πηγαίνουν σε αστείες περιπέτειες. Είναι φυσιολογικό να έχουμε μετανάστες και τουρίστες”, εξήγησε.
Αρκετοί λόγοι θα μπορούσαν να εξηγήσουν την παρουσία της στο Μόντρεαλ. Επιστρέφοντας από την Καραϊβική, όπου περνάει το χειμώνα, η φάλαινα μπορεί να έχει κάνει μια σειρά κακών αποφάσεων κυνηγώντας ένα κοπάδι ψαριών, που θα την οδήγησε να βυθιστεί στις εκβολές.
Μπορεί επίσης να αποπροσανατολιστεί ή να υποφέρει από ένα πρόβλημα υγείας ή νευρολογικό που θολώνει την αίσθηση προσανατολισμού της.
Ο επιστήμονας, ο οποίος παρακολουθεί τη συμπεριφορά του ζώου από την άνοδό του στον ποταμό, δεν γνωρίζει αν η φάλαινα είναι σε θέση να φάει ή όχι.
Σίγουρα οι φάλαινες έχουν μεγάλη ευελιξία τροφίμων. Μπορούν να τρώνε κριλ και διάφορα είδη ψαριών που βρίσκονται κοντά στο Μόντρεαλ, δήλωσε ο Michaud.
“Είναι ένα πολύ νεαρό ζώο, νομίζουμε ότι είναι δύο ετών”, δήλωσε ο βιολόγος. Θα έχει αρκετές ικανότητες για να εκμεταλλευτεί τους πόρους;»
Οι φάλαινες είναι σε θέση να μείνουν νηστικές για μερικές εβδομάδες. Όταν κινούνται νότια, τρέφονται πολύ λίγο, έδωσε ως παράδειγμα ο Robert Michaud.
Πολλοί περίεργοι άνθρωποι θέλουν να δουν το κητοειδές στο Μόντρεαλ. Στο παρελθόν, μια λευκή φάλαινα είχε περάσει λίγες μέρες στον ίδιο τόπο το 2012. Άλλη μια παρόμοια επίσκεψη μικρής φάλαινας σημειώθηκε ακόμη και το 1901.
Στις ακτές του Παλαιού Μόντρεαλ, η άνευ προηγουμένου θέα μιας φάλαινας που περιοδεύει στα ορμητικά νερά του Αγίου Λαυρεντίου έχει έρθει ως ευπρόσδεκτη απόσπαση της προσοχής για τους κορωνο-κουρασμένους πολίτες.
Αλλά παράλληλα με το θέαμα υπάρχει ένα ρεύμα φόβου όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να αποδειχθούν άσχημα, και ελπίζουμε ότι ο δύστροπος τουρίστας θα επιστρέψει στο σωστό σπίτι του 400 χιλιόμετρα κατάντη πριν είναι πολύ αργά.
“Είναι γλυκόπικρη”, δήλωσε η Charlotte Nadeau, μια από τους εκατοντάδες παρατηρητές φαλαινών στον πεζόδρομο κοντά στον Πύργο του ρολογιού στο Παλιό Λιμάνι του Μόντρεαλ την Τετάρτη, πολλοί με παιδιά. Έκαναν “ουυυυ” και “αααα” κάθε φορά που η φάλαινα εμφανίστηκε τόσο κοντά όσο 100 μέτρα από την ακτή, αρκετά κοντά για να ακουστεί το στόμιο.
“Είναι τόσο σπάνιο να μπορώ να δω κάτι τέτοιο, τόσο κοντά και από τη γη”, δήλωσε η Nadeau. “Αλλά, ταυτόχρονα, ανησυχώ για την ασφάλειά της.”
Η Nadeau και η φίλης της Karine Lapointe είναι ανάμεσα σε μια χούφτα εθελοντών που στρατολογούνται για να εργαστούν σε μια “ομάδα επιτήρησης φαλαινών”, καταγράφοντας τις κινήσεις της φάλαινας και εκείνη των σκαφών στην περιοχή για την ηλεκτρονική τοποθεσία παρακολούθησης φαλαινών που διαχειρίζεται το Δίκτυο Έκτακτης Ανάγκης Θαλάσσιων Θηλαστικών του Κεμπέκ.
Η Nadeau είναι σίγουρη ότι ο COVID-19 είναι υπεύθυνος για την εμφάνιση της φάλαινας εδώ από το Σάββατο, επειδή η πανδημία μείωσε τη ναυτιλιακή κίνηση που κανονικά θα την φοβόταν.
Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί το ζώο — δύο έως τριών ετών και, σε 10 μέτρα μήκος και 30 τόνους, ελαφρώς μικρότερη και δύο φορές τόσο βαρύ όσο ένα αστικό λεωφορείο — μια μεγαλοπτεροφάλαινα αποφάσισε να επισκεφθεί Μόντρεαλ για πρώτη φωρά. Θα μπορούσε να αποφασίσει να αποτολμήσει από το κανονικό καλοκαιρινό σπίτι της ανάντη κοντά στο Tadoussac ή κατά μήκος της βόρειας ακτής στο Gaspé για να αναζητήσει πηγές τροφίμων μακριά από τον ανταγωνισμό των ενηλίκων, δήλωσε η Marie-Ève Muller, εκπρόσωπος της Ομάδας Έρευνας και Εκπαίδευσης για τα Θαλάσσια Θηλαστικά με έδρα το Tadoussac.
“Αλλά θα μπορούσε επίσης να έχει αποπροσανατολιστεί ή να χάθηκε”, πρόσθεσε.
Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να έκανε λάθος, δήλωσε ο εμπειρογνώμονας φαλαινών Richard Sears, κάτοικος του St-Lambert, ο οποίος έχει διευθύνει το Κέντρο Μελέτης κητοειδών του νησιού Mingan για τα Θαλάσσια Θηλαστικά St.Lawrence για 41 χρόνια. Ή ότι δεν είναι υπερβολικά φωτεινό. Μια μεγαλοπτεροφάλαινα που ονομάστηκε Humphrey ξέφυγε από τη συνήθη μετανάστευση από το Μέξικο προς την Αλάσκα και κατέληξε στον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο – δύο φορές. Σε αντίθεση με άλλες μεγαλοπτεροφάλαινες φαίνεται να είναι περίεργη και συμπαθής, μερικές φορές ανεβαίνει για να δει τι είναι μέσα σε μια βάρκα, ή κάνει ελιγμούς του γύρω ή δίπλα της. Αλλά είναι δύσκολο, σημείωσε ο Sears, να μπει πραγματικά μέσα στο μυαλό μιας μεγαλοπτεροφάλαινας.
Μέχρι στιγμής, η φάλαινα του Μόντρεαλ φαίνεται υγιής και η επαναλαμβανόμενα, σωματικά απαιτητικά άλματα της θεωρείται καλό σημάδι. Οι φάλαινες μπορεί να κάνουν άλματα για διάφορους λόγους, μεταξύ άλλων ως τεχνική κυνηγιού, ή να επικοινωνούν με άλλες μεγαλοπτεροφάλαινες που βρίσκονται στην περιοχή ή να αναπτύσσουν τη σωματική τους δύναμη. Οι μητρικές φάλαινες διδάσκουν στους νέους τους πώς να το κάνουν.
Αλλά η φάλαινα του Μόντρεαλ δεν έχει κάνει άλματα από τη Δευτέρα το βράδυ.
“Είναι πιθανό να αισθάνεται άγχος”, δήλωσε ο Muller. “Δεν ζει στο κανονικό της περιβάλλον, δεν είναι στο ίδιο νερό, δεν είναι με το ίδιο θήραμα, υπάρχει κίνηση γύρω του, υπάρχει θόρυβος.”
Οι ειδικοί ανησυχούν ότι θα μπορούσε να χτυπηθεί από ένα σκάφος. Η αστυνομία του Μόντρεαλ και η ακτοφυλακή παρακολουθούν στενά, συμβουλεύοντας τα σκάφη να παραμείνουν τουλάχιστον 100 μέτρα μακριά.
Αν και είναι ζώο αλμυρού νερού, μια μεγάπτερη φάλαινα ή καμπούρα φάλαινα μπορεί να ζήσει σε γλυκό νερό για εβδομάδες, αλλά μπορεί να αναπτύξει δερματικές παθήσεις που θα προκαλέσει λοιμώξεις. Μπορεί να φάει κριλ και ο επισκέπτης μας θα μπορούσε να τρώει μικρά τοπικά ψάρια, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος.
“Αν παραμείνει εδώ για πολύ καιρό, μπορεί να εξασθενίσει και να χαθεί”, δήλωσε ο Sears.
Οι φάλαινες είναι γνωστό ότι κολυμπούν σε ποτάμια και στις περισσότερες περιπτώσεις γυρίζουν και κατευθύνονται προς το σπίτι με δική τους βούληση. Ο Benny the Beluga έφτασε σε απόσταση 30 χιλιομέτρων από το Λονδίνο το 2018, περιοδεύοντας στον ποταμό Τάμεση για τρεις μήνες πριν επιστρέψει στον Βόρειο Ατλαντικό. Μια φάλαινα που κολύμπησε μέχρι το Μόντρεαλ το 1980 δεν έφυγε ποτέ και τελικά πέθανε.
Οι προσπάθειες να προσελκύσουν φάλαινες στο σπίτι τους στο παρελθόν, είτε κάνοντας δυνατούς θορύβους είτε μεταδίδοντας τον ήχο των αρπακτικών τους, των φαλαινών δολοφόνων, δεν ήταν επιτυχείς και θα μπορούσαν να τρομάξουν τα ζώα, δήλωσε ο Muller.
Σε αυτή την περίπτωση, η ελπίδα είναι ότι ο επισκέπτης να επιστρέψει σε αλμυρά ύδατα
