2020 … τι χρονιά μέχρι τώρα ! Θυμόσαστε όταν μια καμπούρα φάλαινα μας επισκέφτηκε αυτό το καλοκαίρι; Δεν είναι η πρώτη φορά που μια φάλαινα έχει εμφανιστεί στο ποτάμι του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά είναι ίσως η μεγαλύτερη φάλαινα που έχουμε δει μέχρι σήμερα το Μόντρεαλ.
Η φάλαινα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 30 Μαΐου. Δυστυχώς, οι αρχές είχαν χάσει τα ίχνη της μια εβδομάδα αργότερα, στις 7 Ιουνίου. Λίγες μέρες αργότερα, ανακοίνωσαν το θάνατό της … Ναι, Η επίσκεψη της φάλαινας ήταν σύντομη, αλλά είναι κάτι που θα παραμείνει στις αναμνήσεις μας για πολύ καιρό !
Ως φόρο τιμής σε αυτό το υπέροχο πλάσμα, η Géraldine Laurendeau, Καλλιτέχνης του Μόντρεαλ, δημιούργησε ένα απίστευτο γλυπτό. Το έργο, με τίτλο “κητοειδή, μνήμη φάλαινας”, έρχεται με ένα ποίημα που περιγράφει πώς η φάλαινα ” επέστρεψε για να βρει τους προγόνους της »
Το έργο τέχνης-μνημόσυνο βρίσκεται στο πάρκο Bellerive Drive, στην οδό Baldwin. Θα εκτίθεται εκεί μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου.
Η ιδέα αυτής της εργασίας είναι για την ευαισθητοποίηση των μεγάλων θαλάσσιων θηλαστικών. Σύμφωνα με την Géraldine, “στο Μόντρεαλ, σπάνια τα βλέπουμε, επειδή δεν είναι ένα κατάλληλο περιβάλλον για αυτά τα είδη που ζουν σε αλμυρό νερό. Αυτό το καλοκαίρι, είδαμε μια φάλαινα. Νομίζω ότι το κοινό ήταν πολύ συγκινημένο από αυτή τη συνάντηση και αύξησε τη συμπάθεια γι ‘αυτά”, πιστεύει.
το ποίημα:
Une baleine, un phoque et un béluga
fréquentaient jadis la mer de Champlain
leurs cris, sous l’eau, résonnaient au loin
un danger, une bande à proximité.
Leur récit est enfoui sous la vase
l’argile profonde des dépôts glaciaires ou marins
que l’on retrouve ci et là par mégarde
et au hasard des vagues érodant la côte.
Les baleines chassées par les peuples
habitant la région du Mont-Réal à l’Ottawa
du lac Lampsillis à Pakuashipi
ont laissé les traces archéologiques
d’un passé pas si lointain.
(10 000 ans qu’est-ce que c’est en comparaison avec l’apparition
de cette espèce ou même des premiers humains?)
Les os blanchis par le calcaire et dénudés de leurs chairs
s’exposent au soleil, s’enfouissent dans l’humus
engloutis par le temps et la pierre
ils nourrissent le végétal apparaissant.
Bien que solides, les défenses du morse n’auront pas suffi
à préserver la vie de ces êtres en ces lieux
et ils auront migré encore, toujours, au loin, plus loin
où le sel et la glacialité des eaux ont demeurés
où les hommes ne peuvent mettre pied.
Et un jour, la cousine éloignée de cette baleine préhistorique géante
est revenue sur les lieux, comme attirée par l’appel des ancêtres.
Elle a battu le courant de Tadoussac à Montréal à la recherche de qui, de quoi?
Peut-être était-elle curieuse, cherchait-elle un trésor de gastronomie pour cétacé?
Qui sait?
Plusieurs lui ont posé la question,
mais trop affaiblie pour répondre
elle s’en est allée, vers l’autre monde
comme une étoile file sous nos yeux.