Γλυπτό σε φόρο τιμής στη καμπουροφάλαινα που επισκέφθηκε το Μόντρεαλ το περασμένο καλοκαίρι

2020 … τι χρονιά μέχρι τώρα ! Θυμόσαστε όταν μια καμπούρα φάλαινα μας επισκέφτηκε αυτό το καλοκαίρι; Δεν είναι η πρώτη φορά που μια φάλαινα έχει εμφανιστεί στο ποτάμι του Αγίου Λαυρεντίου, αλλά είναι ίσως η μεγαλύτερη φάλαινα που έχουμε δει μέχρι σήμερα το Μόντρεαλ.

Η φάλαινα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 30 Μαΐου. Δυστυχώς, οι αρχές είχαν χάσει τα ίχνη της μια εβδομάδα αργότερα, στις 7 Ιουνίου. Λίγες μέρες αργότερα, ανακοίνωσαν το θάνατό της … Ναι, Η επίσκεψη της φάλαινας ήταν σύντομη, αλλά είναι κάτι που θα παραμείνει στις αναμνήσεις μας για πολύ καιρό !

Ως φόρο τιμής σε αυτό το υπέροχο πλάσμα, η Géraldine Laurendeau, Καλλιτέχνης του Μόντρεαλ, δημιούργησε ένα απίστευτο γλυπτό. Το έργο, με τίτλο “κητοειδή, μνήμη φάλαινας”, έρχεται με ένα ποίημα που περιγράφει πώς η φάλαινα ” επέστρεψε για να βρει τους προγόνους της »

Το έργο τέχνης-μνημόσυνο βρίσκεται στο πάρκο Bellerive Drive, στην οδό Baldwin. Θα εκτίθεται εκεί μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου.

Η ιδέα αυτής της εργασίας είναι για την ευαισθητοποίηση των μεγάλων θαλάσσιων θηλαστικών. Σύμφωνα με την Géraldine, “στο Μόντρεαλ, σπάνια τα βλέπουμε, επειδή δεν είναι ένα κατάλληλο περιβάλλον για αυτά τα είδη που ζουν σε αλμυρό νερό. Αυτό το καλοκαίρι, είδαμε μια φάλαινα. Νομίζω ότι το κοινό ήταν πολύ συγκινημένο από αυτή τη συνάντηση και αύξησε τη συμπάθεια γι ‘αυτά”, πιστεύει.

το ποίημα:

Une baleine, un phoque et un béluga

fréquentaient jadis la mer de Champlain

leurs cris, sous l’eau, résonnaient au loin

un danger, une bande à proximité.

Leur récit est enfoui sous la vase

l’argile profonde des dépôts glaciaires ou marins

que l’on retrouve ci et là par mégarde

et au hasard des vagues érodant la côte.

Les baleines chassées par les peuples

habitant la région du Mont-Réal à l’Ottawa

du lac Lampsillis à Pakuashipi

ont laissé les traces archéologiques

d’un passé pas si lointain.

(10 000 ans qu’est-ce que c’est en comparaison avec l’apparition

de cette espèce ou même des premiers humains?)

Les os blanchis par le calcaire et dénudés de leurs chairs

s’exposent au soleil, s’enfouissent dans l’humus

engloutis par le temps et la pierre

ils nourrissent le végétal apparaissant.

Bien que solides, les défenses du morse n’auront pas suffi

à préserver la vie de ces êtres en ces lieux

et ils auront migré encore, toujours, au loin, plus loin

où le sel et la glacialité des eaux ont demeurés

où les hommes ne peuvent mettre pied.

Et un jour, la cousine éloignée de cette baleine préhistorique géante

est revenue sur les lieux, comme attirée par l’appel des ancêtres.

Elle a battu le courant de Tadoussac à Montréal à la recherche de qui, de quoi?

Peut-être était-elle curieuse,  cherchait-elle un trésor de gastronomie pour cétacé?

Qui sait?

Plusieurs lui ont posé la question,

mais trop affaiblie pour répondre

elle s’en est allée, vers l’autre monde

comme une étoile file sous nos yeux.

More news

greektimes.ca