Εμείς και η ψήφος των Αποδήμων…

Γράφει ο Θωμάς Σ. Σάρας

Ήταν το όνειρο των προηγούμενων γενεών των ομογενών στην αποδημία, εκείνων που οι άγριες συνθήκες ζωής που διαμόρφωσαν ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και αμέσως μετά ένας καταστρεπτικός εμφύλιος, ο οποίος κατέκαψε τόσο τη γη, όσο και τα χωριά και τις πόλεις της γενέτειρας και υποχρέωσε τους έντιμους εργάτες του ελληνικού κάμπου και των πόλεων να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους.

Και ήταν τα φιλόξενα και απάνεμα λιμάνια του Καναδά, εκείνα που τους δέχτηκαν με ανοιχτές αγκαλιές και υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον γεμάτο υποσχέσεις και όνειρα για μια ζωή ήσυχη και ειρηνική, γεμάτη πρόοδο και προκοπή.

Έκτοτε πέρασαν δεκαετίες, οι περισσότεροι των ομογενών μεταναστών, με το πέρασμα του χρόνου, βρήκαν και απόκτησαν το “χρυσόμαλλο δέρας” της προκοπής, χωρίς ωστόσο να λησμονήσουν, έστω και για μια στιγμή την φτωχή γενέτειρα πατρίδα τους. Την πατρίδα που τους έλουσε με τα θεία νάματα ενός πολιτισμού μοναδικού στην παγκόσμια κοινότητα.

Και ήταν επόμενο, κάτω από αυτές τις συνθήκες, όλοι τους σχεδόν, να διακατέχονται από έναν μοναδικό ρομαντισμό αγάπης προς τη πάτρια γη, ελπίζοντας και αναμένοντας να δουν το συντομότερο “Καπνό αποθρώσκοντα ” από το τζάκι της πατρικής τους εστίας. Να, κάτι σαν ένα είδος θυσίας στους προγόνους και όλους εκείνους που έστησαν αυτή τη μικρή πατρίδα.

Έτσι σήμερα, ύστερα από έναν ολόκληρο αιώνα αποδημίας, αγώνων και προσπαθειών για καλύτερη ζωή, για πρώτη φορά ο ομογενής μετανάστης, ο τόσο κουρασμένος και αδικημένος από το εθνικό κέντρο, αισθάνεται ένα, κάποιο χαμόγελο συμπόνιας και κατανόησης από τις νεότερες γενιές των πολιτικών, οι οποίοι επιτέλους, κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τις πολιτικές κακίες και τα ειδικά συμφέροντά τους, και να ανοίξουν ένα παράθυρο ελπίδας και συμπαράστασης προς τις κοινότητες των αποδήμων.

Μολονότι, το σύστημα της σχετικής νομοθεσίας, εξαιρεί το μεγαλύτερο αριθμό των ενδιαφερομένων ομογενών, μολονότι οι διατάξεις και προβλέψεις του σχετικού νομοθετήματος, αποτελούν ένα είδος πολιτικού λογοπαίγνιου σε βάρος όλων εκείνων οι οποίοι για δεκαετίες ολόκληρες, στα πέτρινα χρόνια της μεταπολεμικής Ελλάδας, από το υστέρημά τους κράτησαν και στέριωσαν τόσο τη δημοκρατία όσο και τη διοίκηση της ολοκληρωτικά κατεστραμμένης γενέτειρας, γνωρίζοντας το αρνητικό κλήμα που διακατέχει τα αντιπολιτευόμενα κόμματα του εθνικού κοινοβουλίου της Αθήνας, χαιρετίζουν, έστω και με συγκρατημένη αισιοδοξία το πρώτο αυτό βήμα της παραχώρησης ενός τόσο βασικού πολιτικού προνομίου στους απόδημους ομογενείς, αφήνοντας τους να πιστέψουν ότι αυτό θα αποτελέσει το πρώτο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση της αναγνώρισης της προσφοράς και σύμπραξης τους για τη ολοκλήρωση του σύγχρονου μεγαλείου της νεότερης Ελλάδας.

Αλλά όμως ας μην είμαστε αχάριστοι, το πρώτο αυτό βήμα έγινε χάρις στην αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και του οραματιστή ηγέτη και πρωθυπουργού της χώρας, και είμαστε βέβαιοι ότι είναι μόνον το πρώτο. Στους μήνες και χρόνια που ακολουθούν επαφίεται σε μας να διεκδικήσουμε απόλυτη πολιτική ισότητα, ίσα δικαιώματα με τα αδέλφια του κέντρου, κυρίως όσοι από μας πληρώνουν φόρους για τις ακίνητες περιουσίες που διαθέτουν στην Ελληνική επικράτεια.

Την ώρα αυτή, ωστόσο, πρώτο μας μέλημα θα πρέπει να είναι η εγγραφή μας στα κατά τόπους ελληνικά προξενεία, γενικά προξενεία και πρεσβείες, όλων όσων πληρούν τις προϋποθέσεις που προβλέπονται από το νόμο, έτσι ώστε να μας δοθεί η ευκαιρία να απαιτήσουμε αλλαγές στις διατάξεις του. Αλλαγές οι οποίες θα μειώσουν τις αρνητικές διατάξεις και θα επιτρέψουν σε μεγαλύτερο αριθμό αποδήμων να συμμετάσχει στη πανήγυρη της δημοκρατίας, της χώρας που δημιούργησε τη Δημοκρατία.

“Πατρίδες”