Η σχέση μου με την ασθένεια που λέγεται καρκίνος κρατάει από παιδί, είναι μια σχέση τραυματική που άφησε σημάδια στην ψυχή μου στα άγουρα χρόνια μου.

Θα ήμουν δέκα χρονών όταν γυρνώντας από το σχολείο βρήκα μια μέρα τη μαμά να κλαίει σπαρακτικά.  Τη ρώτησα τι είχε κι εκείνη μου είπε πως ο αγαπημένος πρωτοξάδελφός της ο Μήτσος ο Μαραγκός είχε όγκο στο κεφάλι. «Τι είναι όγκος στο κεφάλι;» απόρησα και η μαμά απάντησε πως είναι μια πολύ κακιά αρρώστια που εξαπλώνεται με πλοκάμια στον εγκέφαλο και σε άλλα μέρη του σώματος εξοντώνοντας τους ανθρώπους.

Θυμάμαι που πήγαμε στην Αθήνα και επισκεφθήκαμε στον Άγιο Σάββα το θείο Μήτσο το Μαραγκό, που ήταν δάσκαλος στο Σύβρο και πολύ νέος στα 40 του για να πεθάνει. Η μαμά όταν βγήκαμε από το νοσοκομείο είπε πως έβλεπε το τέλος του να πλησιάζει…

Παρόλο που ήμουν εξοικειωμένη με το θάνατο εξαιτίας του ιερέα πατέρα μου, πρέπει να πω ότι για πρώτη φορά συνέδεσα μια ασθένεια με το ανθρώπινο τέλος. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Λίγα χρόνια αργότερα, όταν έγινα 18 ετών η αδερφή της μαμάς η Παρασκευή που έμενε στο Μαραντοχώρι έπαθε καρκίνο στο στήθος. Η μαμά πάλι έκλαιγε απαρηγόρητη. Η θεία η Παρασκευή έκανε για χρόνια χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες και έπινε όλα τα φάρμακα που θα μπορούσαν να την κρατήσουν στη ζωή. Μα η ζωή της ήταν προδιαγεγραμμένα λίγη κι έτσι πριν κλείσει τα πενήντα εξοντωμένη από τις θεραπείες άφησε την τελευταία της πνοή.

Τότε η μαμά φόρεσε το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι της και το σφιχτόδεσε και τόκλεινε για να αφήσει τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμια και να μην τη βλέπουμε εμείς τα παιδιά.

Ωστόσο, εκεί γύρω χτύπησε ο καρκίνος τον πολυλατρεμένο θείο μου Αντρέα, που μόλις είχε πάρει σύνταξη από τη Χωροφυλακή της Κέρκυρας. Τότε ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα και η μαμά πηγαινοερχόταν για να επισκέπτεται τον αδελφό της στον Άγιο Σάββα. Η μαμά έκλαιγε βουβά και φανερά, έκλαιγε και τα δάκρυά της τα μάζευε στην κούπα του τσαγιού κι έλεγε πως ήταν τσάι.Ο θείος Αντρέας πέθανε όπως ήταν προναγγελμένο άλλωστε από τους γιατρούς του.

Και τότε ήρθε το τελικό χτύπημα και το πιο μεγάλο. Ξαφνικά ο θείος παπα-Νίκος ο λατρεμένος από τα αδέρφια της μαμάς ένιωσε μια αδιαθεσία. Και πήγε στην Αθήνα στο νοσοκομείο. Και διαγνώσθηκε με καρκίνο του ήπατος. Ο υπέροχος, ο πολυαγαπημένος ιερέας της Λευκάδας, ο μυστικός αρωγός των αδύναμων έπεσε θύμα του θεριού, έλεγε η μαμά. Και τα δάκρυά της έτρεχαν και κυλούσαν στου χείμαρρους της πόλης κι έφταναν μέχρι τη θάλασσα. Ούτε το Λονδίνο ούτε οι καλύτεροι γιατροί κατόρθωσαν να τον σώσουν. Ο θείος παπα-Νίκος έφυγε έτσι απότομα σε 9 μήνες κι έκλαψε όλη η Λευκάδα τον άνθρωπο τον ιερέα, τον φίλο, τον συμπαραστάτη.

Η μαμά ποτέ δεν έβγαλε το μαύρο της μαντήλι, γιατί τα πένθη ήταν απανωτά. Μέσα σε τρία χρόνια θρήνησε τρία αδέρφια της στα 50 τους χρόνια.

Μα ήρθε κι άλλο χτύπημα καθώς η αγαπημένη φιλενάδα και γειτόνισσά της η Ζωή η Σίδερη έφυγε χτυπημένη από το θεριό και η μαμά συνέχισε να κλαίει και να κρύβει τα δάκρυα πίσω απ΄το μαύρο της μαντήλι. Και λίγο αργότερα πέθανε η άλλη μια υπέροχη κυρία της γειτονιάς, η Σταματούλα, η μαμά της Αλέκας και του Ζώη. Και ήρθε και βυθίστηκε η γειτονιά στο πένθος.

Αλλά της μαμάς δεν τέλειωσαν εκεί οι βάσανοι. Λίγα χρόνια αργότερα χάθηκε από καρκίνο του παγκρέατος ο αδελφός της ο Μήτσος από το Σύβρο. Ρωτούσε η μαμά το Θεό τι είχε κάνει κι έβλεπε να αδειάζει η ύπαρξή της από τις ζωές για χάρη του καρκίνου.

Όταν διαγνώσθηκα με καρκίνο του τραχήλου, δεν το είπα στους γονείς μου καθώς ΄γνώριζα πως στο άκουσμα της ασθένειας θα πάθαιναν μεγάλο σοκ. Δεν ήθελα να κλάψει η μαμά για μένα κι έτσι πέρασα την υστερεκτομή μόνο με τον άντρα μου και με το γιό μου. Χρόνια αργότερα της αποκάλυψα την αλήθεια, και η μαμά για πρώτη φορά άρχισε να ελπίζει πως ο καρκίνος μπορεί να είναι και ιάσιμος.

Ωστόσο, η μοίρα άλλα κέλευσε. Η αδελφή μου η Κωνσταντίνα διαγνώσθηκε με καρκίνο των ωοθηκών. Η μαμά έμαθε τους τρεις μήνες πριν από το τέλος για το θεριό που τώρα θέριζε το παιδί της. Ποτέ δεν συνήλθε από το θάνατο της κόρης της και μου άφησε παρακαταθήκη να κυνηγάω το θεριό με κάθε τρόπο, συνεισφέροντας στην έρευνα και στις προσπάθειες του ιατρικού κόσμου να ηττηθεί το πολύμορφο τέρας.

Αυτό κάνω ενσυνείδητα, πιστεύοντας πως κάποτε ο καρκίνος θα ηττηθεί κατά κράτος, Και τότε η μαμά θα πάψει να κλαίει ακόμη κι από το μνήμα της!

Επίδειξη μόδας για έρευνα του καρκίνου του ενδομητρίου και των ωοθηκών