Με τέσσερις συναρπαστικές θεατρικές παραστάσεις στο Κοινοτικό Κέντρο της Ελληνικής μας Κοινότητας Μείζωνος Μόντρεαλ, ολοκληρώθηκε και φέτος η καλοκαιρινή σεζόν της καλλιτεχνικής κατασκήνωσης των καταξιωμένων Μουσικών Διευθυντών, Δημιουργών και Ιδρυτών των Μουσικών Οργανισμών Χρώμα Μούσικα (Chroma Musika) και Παναρμονία Ατελιέ (Panarmonia Atelier), κας Μαρίας Διαμαντή και κου Δημήτρη Ηλία.
Φέτος, το έργο με το οποίο ασχολήθηκαν, μελέτησαν, προετοίμασαν και παρουσίασαν τα παιδιά των οκτώ με δεκαέξι ετών (8-16) που έλαβαν μέρος στην εκπληκτική καλλιτεχνική αυτή κατασκήνωση, ήταν η ιστορία του φτωχού αλλά πανέξυπνου Αλαντίν. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα εξαιρετικό παραμύθι, το οποίο προστέθηκε στο αραβικό βιβλίο με συλλογές ιστοριών και παραμυθιών από τη Μέση Ανατολή και Νότια Ασία, Χίλιες και μια Νύχτες-Οι Αραβικές νύχτες (One Thousand and One Nights–The Arabian Nights) κάπου μεταξύ του 1704 και 1717 από τον Γάλλο αρχαιολόγο, μεταφραστή και λόγιο Αντουάν Γκαλάντ (Antoine Galland) όπως το είχε ο ίδιος ακούσει να το αφηγείται ένας Συριανός Μαρωνίτης, ο Χανά Ντιγιάμπ (Hanna Diyab).
Το αγαπημένο λοιπόν παραμύθι του Αλαντίν έχει ως εξής: Ο ορφανός και φτωχούλης Αλαντίν, ζούσε με τη μανούλα του σε μια μακρινή χώρα της Ανατολής. Μια μέρα, ένας άγνωστος άνδρας συνάντησε τον Αλαντίν και του παρουσιάστηκε ως θείος του, ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτε περισσότερο από έναν κακό μάγο! Του έταξε να τον πάρει στις Ινδίες μαζί του και να τον μάθει να ράβει, τη τέχνη δηλαδή του αγαπημένου νεκρού πατέρα του. Ο Αλαντίν δέχτηκε πρόθυμα και ακολούθησε θαρραλέα το μάγο, χωρίς να μπορεί να υποψιαστεί σε τί περιπέτειες θα κατέληγε!
Όταν κάποια στιγμή έφτασαν σε μια πεδιάδα, ο μάγος ζήτησε από τον Αλαντίν να κατέβει σε μια βαθιά σπηλιά, και να του φέρει ένα παλιό λυχνάρι. Όταν ο Αλαντίν ρώτησε το μάγο τί το ήθελε αυτό το λυχνάρι, ο μάγος όχι μόνο δε του απάντησε, αλλά του έδωσε μια στη πλάτη και τον έσπρωξε βαθιά μέσα στη σπηλιά.
Ο Αλαντίν ταλαιπωρήθηκε αρκετά ψάχνοντας μέσα στη σπηλιά το λυχνάρι και όταν τελικά το βρήκε, κατάλαβε πως αν το έδινε στο γέρο μάγο, εκείνος θα του το έπαιρνε από τα χέρια και θα τον κλείδωνε στη σπηλιά. ‘Έτσι λοιπόν αποφάσισε να μην του το δώσει. Ο μάγος θύμωσε αφάνταστα πολύ και τον παγίδευσε μέσα στη σπηλιά. Ο καημένος ο Αλαντίν τρομαγμένος και φοβισμένος, καθώς κρατούσε το λυχνάρι, κατά λάθος το έτριψε και από μέσα πρόβαλε ένα εκπληκτικό τζίνι! Το τζίνι εξήγησε στον Αλαντίν ότι μπορεί να του εκπληρώσει κάθε του επιθυμία, κι εκείνος ευχήθηκε να γυρίσει στο σπίτι και στη μανούλα του, όπως και έγινε.
Ο Αλαντίν κατάλαβε αμέσως την αξία του λυχναριού. Την επόμενη μέρα ζήτησε από το τζίνι χρυσάφι και κοσμήματα και τα έστειλε στο παλάτι ζητώντας σε γάμου τη κόρη του Σουλτάνου, την όμορφη Γιασμίν, με την οποία ήταν από καιρό ερωτευμένος. Ο Σουλτάνος, του απάντησε με μια πρόκληση. Του ζήτησε να φτιάξει ένα παλάτι για την κόρη του μέσα σε μια μέρα και αν το κατάφερνε, τότε θα ήταν πρόθυμος να του δώσει τη πριγκίπισσα για γυναίκα του. Ο Αλαντίν φυσικά με τη βοήθεια του τζίνι, παρουσίασε στο Σουλτάνο το παλάτι που του είχε ζητήσει και οι δυο νέοι παντρεύτηκαν.
Ο μάγος όμως κατάφερε να τρυπώσει στο παλάτι και να κοροϊδεύσει τη πριγκίπισσα ανταλλάσσοντάς της το παλιό λυχνάρι με ένα ολοκαίνουργιο. Έχοντας ο μάγος τώρα το τζίνι κάτω από το δικό του έλεγχο, το διέταξε να πάρει το παλάτι και τη πριγκίπισσα και τα πάει στη έρημο. Ο Σουλτάνος πικραμένος που έχασε τη κόρη του, απείλησε να σκοτώσει τον Αλαντίν αν δεν έβρισκε τη πριγκίπισσα. Εκείνος με τη δύναμη που του έδινε η μεγάλη αγάπη του για εκείνη, κατάφερε όχι μόνο να βρει το παλάτι και τη πριγκίπισσα αλλά και να κατατροπώσει το κακό μάγο, επιστρέφοντας το παλάτι και όλο του το χρυσάφι πίσω στο Σουλτάνο. Έτσι και ο Σουλτάνος ικανοποιήθηκε και οι δυο νέοι έζησαν καλά και εμείς…καλύτερα!
«Μέσω τέτοιων λογοτεχνικών αριστουργημάτων, όπως είναι η λατρεμένη ιστορία του Αλαντίν, τα παιδιά μας έχουν τη μοναδική ευκαιρία όχι μόνο να θαυμάσουν τη γοητεία του λόγου και των στοίχων εκάστου τραγουδιού, αλλά και να ανακαλύψουν άμεσα και σε προσωπικό επίπεδο, τη μαγεία της μουσικής, της μελωδίας, του χορού και όλων των καταλυτικών υπολοίπων παραγόντων μιας θεατρικής παράστασης (όπως των σκηνικών, κουστουμιών και του φωτισμού)» δηλώνει περήφανα ο βραβευμένος τενόρος και μουσικός Διευθυντής κος Δημήτρης Ηλίας. Ενώ συνεχίζοντας προσθέτει πως «…..σε μια επόχη όπου τα παιδιά μας έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα να ακούνε μουσική, να ξεχωρίζουν τι εστί φωνολογική ευκρίνεια και χροιά, γιατί οι περισσότεροι έχουν πλέον καταντήσει να επαναπαύονται σε μια είκονα, επιφανειακή, κενή και ανούσια, το γεγονός ότι μπορούμε να τους προσφέρουμε τη δυνατότητα μιας μουσικής παιδείας, αποτελεί μια όαση εν τη ερήμω!»
Συμπληρώνοντας τη σκέψη του κου Ηλία, η εκπληκτική και αξιαγάπητη σοπράνος και μουσική Διευθύντρια κα Μαρία Διαμαντή προσθέτει πως «…σε αυτές τις καλλιτεχνικές κατασκηνώσεις, πέρα του ότι τα παιδιά μαθαίνουν από πρώτο χέρι πως πραγματικά συναρμολογείται μια θεατρική παράσταση, έχουν την ευκαιρία να γνωριστούν μεταξύ τους και μέσω από ένα μωσαϊκό εθνικοτήτων και φυλών , να γεννηθούν φιλίες που θα αποτελέσουν κληρονομία μιας ζωής!»
Αφουγκράζοντας αυτούς τους δύο υπέροχους καλλιτέχνες (Δημήτρη Ηλία-Μαρία Διαμαντή) μπορεί κάλλιστα ο καθένας μας να συνειδητοποιήσει πόσο δίκιο είχε κάποτε ο μεγάλος ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης, Κάρολος Κουν, όταν δήλωνε πως «..η Τέχνη είναι μεγάλη και πρέπει να τη πλησιάζουμε με ευλάβεια και σεβασμό» γιατί απλά μέσω των καλλιτεχνών μας αλλά και της τέχνης τους, σε όλους μας δίνετε η ευκαιρία να ξεπλύνουμε τη καθημερινότητα και τη ρουτίνα του σήμερα και να ταξιδέψουμε σε ένα έγχρωμο κόσμο συναισθημάτων και ονείρων, γιατί μόνο έτσι συνδεόμαστε με το βαθύτερο εαυτό μας και χρωματίζουμε με ελπίδα και χαμόγελο το ηρωικό ταξίδι της ζωής μας!
This report is supported by the Local Journalism Initiative, funded by the Government of Canada.
