Τον Νοέμβριο, γυρίζουμε τους δείκτες των ρολογιών μία ώρα πίσω, πράγμα που σημαίνει ότι στις τρεις το πρωί θα είναι ακόμη δύο και θα μπορείτε να κοιμηθείτε μια ώρα περισσότερο.

Για να γνωρίζουμε την προέλευση της αλλαγής ώρας, πρέπει να επιστρέψουμε στο 1784 όταν ο Αμερικανός φυσικός Μπέντζαμιν Φράνκλιν αποφάσισε να αλλάξει τις ώρες για να εξοικονομήσει ενέργεια. Το 1916 η πρώτη χώρα, η Γερμανία, υιοθέτησε αυτήν την πρακτική. Στον Καναδά, το 1918 εισήχθη αυτή η προσέγγιση.

Από το 2006, η θερινή ώρα ισχύει από τη δεύτερη Κυριακή του Μαρτίου έως την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου.

Ωστόσο, δεν συμπεριφέρονται όλοι οι Καναδοί το ίδιο. Το 1966, το Σασκάτσουαν αποφάσισε να υιοθετήσει μόνιμα την Κεντρική Ώρα. Αυτή η καναδική επαρχία των Prairies έχει επομένως έξι χειμερινούς μήνες στην Κεντρική Ώρα και έξι θερινούς μήνες στην Ορεινή Ώρα.

Αυτή την άνοιξη, το Yukon έκανε την τελευταία του αλλαγή. Δεν είναι η μόνη καναδική επικράτεια που έχει εγκαταλείψει αυτήν τη συνήθεια: η ανατολική Βρετανική Κολομβία, το νησί Southampton στο Nunavut, οι περιοχές Atikokan, New Osnaburgh και Pickle Lake στο Οντάριο και Η Κάτω Βόρεια Ακτή μεταξύ των χωριών Kegaska και Blanc-Sablon είναι επίσης μέρος αυτής.

Το τέλος της αλλαγής ώρας πλησιάζει;

Για περισσότερα από 50 χρόνια, περισσότερες από 70 χώρες έχουν υιοθετήσει αυτήν την αλλαγή ώρας, η πλειονότητα των οποίων είναι στην Ευρώπη. Ωστόσο, υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις, όπως η Αργεντινή, η Ρωσία, η Γεωργία, η Αρμενία, η Ισλανδία και η Τουρκία.

Πέρυσι, μια έντονη συζήτηση στην Ευρώπη επικεντρώθηκε στη σημασία της αλλαγής ώρας και της ύπαρξης μόνο μιας ζώνης ώρας έως το 2021. Δυστυχώς, λόγω της κρίσης, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που έπρεπε να αποφανθεί για το θέμα δεν θα είναι σε θέση να πραγματοποιηθεί πριν από το 2022.

Πάνω από 106 κράτη δεν το εφαρμόζουν, τα περισσότερα από αυτά στην Ασία και την Αφρική.